دو خط موازی یادگار درس های دبستانمان هستند. دو خطی که با هم تعریف می شدند و با هم معنا می شدند!

صدای معلم هنوز در گوشم هست که هر وقت آن را می کشید، سریع می گفت: "دو خط موازی هیچگاه همدیگر را قطع نمی کنند! هیچگاه به هم نمی رسند...!"

اما هر بار که از مدرسه بر می گشتیم، دو خط کنار خیابان را می دیدم، دو خط موازی که در دور دست ها، در

 انتهای خیابان به هم می رسیدند!!! (از همان روزها  یاد گرفتم، شاید برسند!)

بزرگتر که شدیم - روزهای دبیرستان- و معلمی که گفت:"دو خط موازی در بینهایت همدیگر را قطع می کنند."

دوباره تکرار می کنم دو خط موازی در بینهایت به هم می رسند، در دور دست ها! همان باوری که در کودکی داشتم.

این دو خط ممکنه ما و آرزوهامون باشه، ما و یه هدف، ما و ...

هر چند ممکنه در دور دست ها باشه، اما مهم اینه که به اون می رسیم . زمان و مکان هر کاری باید فرا برسه تا رخ بده. مکان و نحوه رسیدن به اون ارتباط مستقیم با تلاش و باور و توکل ما داره.

یه روزی، یه جایی، یه کسی،یه جوری، یه چیزی، صبر داشته باش، صبر داشته باش.

راه هر چند دشوار، صعود را ادامه بده، قله در یک قدمی توست!

***

پ.ن:دو خط موازی در بینهایت بر اثر تغییر غلظت هوا و ورود از یک لایه هوا به لایه ای دیگر، بر اثر شکست های متوالی در فاصله دوری به هم می رسند.

نوشته های دیگران ()